ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε ήσουν ήλιος κι εγώ η θάλασσα

και μεσ΄ την αγκαλιά μου τη φλόγα έσβηνες,

θαύμα η ένωσή μας, δεν σε αντάλλασσα,

κι εσύ τα αρώματά σου μου τα ανέδιδες.

Τώρα πια φως δε βλέπω γιατί  ήρθε η νύχτα,

μόνο τα αστέρια φέγγουν από πολύ μακριά,

δεν ξέρω που πηγαίνω, δίπλα μου είναι η Μπρίτα
                                                (αστεροειδής)

μα πίσω δε γυρίζω κι ας τρέχουν δάκρυα.

Πλέον  υπάρχω μόνο μέσα στα όνειρά σου

και θα ζωγραφίζω στην καρδιά σου για αγαλιά

με χρώματα από μέρη που είναι ολόγυρά σου

που να  σου θυμίζουν εμάς μια αγκαλιά.!!